Trial And Error

Πλέον είναι της μόδας να ακολουθεί κανείς εκτός από τη Σάρα και τη Μάρα στο Instagram, διάφορες, καλές συνήθειες. Αυτό που κάνει τις συνήθειες καλές είναι το υπόβαθρο του ευ ζην, οι επιλογές που στοχεύουν στην υγεία και την πνευματική ανάταση. Τα άτομα που ασπάζονται με πάθος, όμοιο του ερωτικού, το lifestyle αυτό, κυρίως αποσκοπούν στο να γίνουν όσο το δυνατόν καλύτεροι, παρασυρόμενοι από μια απελπισία και ανάγκη για επιβεβαίωση. Μια επιβεβαίωση πως κάτι κάνουν καλά τέλος πάντων κι ύστερα θα έχουν τη δικαιολογία να κάνουν επίδειξη, πού αλλού.. Στο Instagram!

Αυτό είναι μάλλον η πηγή της γενικευμένης απογοήτευσης που καταλογίζει η παλιότερη γενιά στα παιδάκια που γεννήθηκαν μετά το 2000 και τώρα σαρώνουν το κόσμο με τα κινητά τους. Πολύ ευαίσθητα, αρκετά φυγόπονα, υπερβολικά δραματικά, λίγο στεναχωρημένα και ίσως και λίγο ρηχά παιδάκια. Το αν είναι πράγματι έτσι, φαίνεται κάτι παρά πάνω από αμφίβολο. Αντί λοιπόν να τα αποπαίρνουμε και να γίνεται η κουραστική σύγκριση, μάλλον είναι προτιμότερο να ελέγξουμε το γιατί μια δεκαεξάχρονη καμώνεται πως διαλογίζεται αντί να διαβάζει για τα συνηρημένα ρήματα.

Πρώτον, το να ρεμβάζεις πέρα από το βιβλίο της γραμματικής μοιάζει πολύ με άσκηση διαλογισμού. Δεύτερον, τις περισσότερες φορές αν όχι πάντα, ο λόγος για τον οποίο πρέπει να μελετήσουν κάτι βαρετό δεν είναι ξεκάθαρος. Συνεπώς τα δεκαεξάχρονα δεν έχουν κίνητρο για να κοπιάσουν. Τρίτον, αν το καλοσκεφτεί κάποιος, στην ηλικία αυτή τίποτα δεν είναι ξεκάθαρο οπότε οι αποφάσεις τους μοιάζουν αρκετά με αυτό που λέμε trial and error.

Όμως, πώς να διαχειριστείς το error που εννοείται πως δεν θα κερδίσει like. Μια έγνοια δυσβάσταχτη για τα παιδάκια που αναπόφευκτα τα οδηγεί στον αυτοπεριορισμό, την αμφισβήτηση του εαυτού, την αποφυγή ευθυνών ή τη δειλία. Διαλέγεις όποιο νομίζεις. Αλλά και τί άλλο να σκεφτείς όταν, για να πίνουν αρκετό νερό, χρειάζεται να έχουν αποδεχθεί ένα 30 day challenge. 30 μέρες… 1 μήνας δηλαδή για να δουν το αποτέλεσμα. Αξία ανεκτίμητη τα πράγματα που γίνονται τσακ-μπαμ. Μα και πόσο να αναμένουν οι ακόλουθοί σου.. Πρέπει να βιαστείς, να δείξεις πως πρώτος εσύ από όλους τα κατάφερες. Προοδεύεις γρήγορα, δε χάνεις χρόνο. Και για να μη ξεχνιόμαστε, μόνο επιτυχίες γίνονται δεκτές. Υπάρχει βέβαια και η άλλη πλευρά του νομίσματος. Υπάρχουν κάποιοι νέοι που δε λογαριάζουν το χρόνο. Γεννάται μία ιδέα στο κεφάλι τους και δεν ησυχάζουν αν δεν την πραγματοποιήσουν. Το καλύτερο κομμάτι της ιστορίας όμως είναι το κίνητρό τους.

Τα άτομα εκείνα που γίνονται αργότερα πρότυπα – η μαμά σου πιθανότατα έχει αναφέρει δυο τρία – πασχίζουν να τα καταφέρουν γιατί αυτό το κάτι έχει σημασία για αυτούς. Δηλαδή, δεν τους απασχολεί καν η επιβεβαίωση του περίγυρου – άρα και η ειδική μνεία της μαμάς σου. Συνεπώς κανείς δεν τους πιέζει χρονικά με το πιστόλι στον κρόταφο, παραμένοντας έτσι αγέρωχοι και συγκεντρωμένοι στην ιδέα τους. Εννοείται πως κουράζονται και σιχτιρίζουν κάθε error που θα σταθεί στο δρόμο τους αλλά δε σταματούν γιατί λαχταρούν κάτι μικρές νίκες που για άλλους είναι ανεπαίσθητες. Στο τέλος όμως, συναθροίζονται και τα παιδιά χαμογελούν από πληρότητα.

Είναι ο φόβος της αποτυχίας και η σπατάλη χρόνου οι ανασταλτικοί παράγοντες που σπρώχνουν τους νέους στο συμβιβασμό με τη μετριότητα και την αυτολύπηση. Θα έπρεπε να τρομάζουμε που τα δεκαεξάχρονα δεν τολμούν να κάνουν όνειρα πέρα από τον γυμνασμένο, ντυμένο στα χρυσά εαυτό τους. Να ξυπνάς νωρίς, να τρέχεις 5 χιλιόμετρα, να χρησιμοποιείς αντζέντα, να σημειώνεις 3 πράγματα για τα οποία είσαι ευγνώμων. Κουτάκια που συμπληρώνονται εύκολα με τικ, μοιάζουν συνταγογραφημένα. Είναι οι καλές συνήθειες που δίνουν στο παιδάκι το αίσθημα ότι κάτι πέτυχε. Αποπειράθηκε βέβαια κάποιος να το ρωτήσει “γιατί” τα κάνει όλα αυτά?

Έχουν αυτές οι ρουτίνες την όποια σημασία; Ή απλά είναι φωτογενείς; Γιατί δεν προωθείται ως καλή συνήθεια να αγκαλιάζεις το αδερφάκι σου που μόλις ξύπνησε, να ρωτάς τον καθηγητή σου τί στο καλό θέλει να πει, να κοιτάς τον ουρανό πιο συχνά μέσα στη μέρα; Σε τελική ανάλυση, μακροπρόθεσμα, θεωρείται επιτυχία να έχεις ζήσει μια ζωή επικεντρωμένος σε στιγμές που έχουν σημασία. Ακόμα κι αν αυτό είναι να τρως τον κόσμο ολάκερο ψάχνοντας τις χαμένες κάλτσες των παιδιών σου.