Μείνε λίγο, όπως είσαι απέναντί μου καθισμένος.
Μείνε λίγο, δε χρειάζεται άλλο τίποτα να κάνεις.
Απλώς, μείνε λίγο.
Αν το θέλεις, κοίταζέ με.
Είναι δύσκολο για μένα, το ξέρεις; Αμήχανα κοιτάζω το κενό.
Το ξέρεις, έτσι δεν είναι; Δε λέω ψέματα, όπως πιστεύουν…
Βλέπω πάλι εσένα στο κενό.
Μείνε λίγο.
Είσαι τόσο όμορφος!
Μείνε μαζί μου.
Μακάρι να σταματούσε ο χρόνος εδώ!
Τώρα που είμαστε καθισμένοι αντικριστά.
Κι αν κρύβω μυστικά μέσα σε στίχους, τι πειράζει;
Κι αν κρύβω τα λόγια μου σε άσκοπες κουβέντες.
Τα λόγια δεν παύουν την ύπαρξή τους αν δε λέγονται.
Μείνε λίγο.
Μακάρι να σταματούσε ο χρόνος εδώ!
Μείνε λίγο· φοβάμαι.
Άσε με να σε φτάσω.
Ίσως μπορέσω, αν μείνεις λίγο.
Το ξέρω πως θα ‘μαι μονάχα ένα πέρασμα, θα ξεχαστώ.
Μα μείνε λίγο ακόμη κοντά μου. Κι ας ξεχαστώ.
Αν δεν το ξέρεις, σε χρειάζομαι, γιατί –
Η λέξη δεν γράφεται, δεν μπορώ να την πω!
Πόσο εύθραυστη η ύπαρξη μιας λέξης;
Κι όμως θα μπορούσε βαθιά να σε κόψει.
Μα μείνε λίγο.
Όπου κι αν πας, μη φύγεις.
Ίσως καταφέρω να την ψιθυρίσω, αν μείνεις κι άλλο
ίσως μπορέσω να σου πω
μείνε κοντά μου.
Μείνε εδώ.
