Κάνω το ελάχιστο
Και μου φαίνεται πολύ
Κάθε κίνηση μου φωνάζει υπερβολή
Κλείνουν τα μάτια μου
Πέφτουν βαριά
Μα βλέπω ακόμα
Μπήγω τα χέρια μου
Βαθιά
Στο χώμα
Καρφώνω το βλέμμα μου στο ρολόι
Περιμένω να φτάσει η άλλη στιγμή
Ανοίγω το στόμα μου
Λέξεις δεν βγαίνουν
Από το νου κατεβαίνουν ορμητικά
Μα στην άκρη της γλώσσας δειλιάζουν
Μπροστά στο απόλυτο οι λαιμοί κομπιάζουν
Κατεβάζω κεφάλι
Χάνω το χρώμα μου
Γίνανε τα ρολόγια βαρετά
Πέφτω για ύπνο
Ξυπνάω μετά
Έχουν πάψει να ακούγονται τα ουρλιαχτά
Η πείνα κι η δίψα
Όλα
Υποφερτά
Μονάχα μη με αναγκάσεις να εξηγήσω
Άδικος κόπος οι ομιλίες
Αφού στη φασαρία θα παν’ να μπλεχτούν
Είναι σπάνιο να βρίσκεις ανθρώπους
Που καταλαβαίνουν
Γιατί τους μιλούν
